Մայրս ասում էր` միշտ սուրբ կաց, որդիս, Վերևից նայում` հսկում է Աստված,- Այս ինչ դարու ենք հասել, որ չորս դիս. Իր ստեղծածից սոսկում է Աստված…. Ցածում ելնում են օրոցքի հովտից. Իրար են գրկում ցածում մարդացած, Մեկ-մեկու համար մեռնում են վշտից, Վերևից նայում` ժպտում է Աստված: Ցածում իրար են անհաշտ հոշոտում, Ցածում իմաստուն ու խելագարված- Իրար հոշոտում, իրար են…պաշտում`. Երկնքից տեսնում` ապշում է Աստված: Ցածում ծաղկունք էլ իրար են խեղդում. Եթերից տեսնում` ողբում է Աստված: