ՄՈՐՍ ՀԱՄԱՐ ԳԱԶԵԼ Հիշում եմ դեմքը քո ծեր, մա՛յր իմ անուշ ու անգին, Լույս խորշոմներ ու գծեր, մա՛յր իմ անուշ ու անգին: Ահա նստած ես տան դեմ, ու կանաչած թթենին Դեմքիդ ստվեր է գցել, մա՛յր իմ անուշ ու անգին: Նստել ես լուռ ու տխուր, հին օրերն ես հիշում այն, Որ եկել են ու անցել, մա՛յր իմ անուշ ու անգին: Եվ հիշում ես քո որդուն, որ հեռացել է վաղուց,- Ո՞ւր է արդյոք հեռացել, մա՛յր իմ անուշ ու անգին: Ո՞ւր է արդյոք հիմա նա, ո՞ղջ է արդյոք, թե մեռած, Եվ ի՞նչ դռներ է ծեծել, մա՛յր իմ անուշ ու անգին: