ԱՇՆԱՆԱՅԻՆ Արևն արծաթել է ամպերը թիթեղ. Լույսից սփրթնել են ամպերը տեղ-տեղ։ Դանդաղ բարձրանում է արևն արծաթե — Սառցի պես հալչում է երկինքը կաթե։ Ու պաղ հիացքով մի, կարծես թե իզուր, Սահում են լույսերը սարսուռ առ սարսուռ։ Աշունը թափում է թերթերս հիմա, Ու թոնը թրջում է արտերս հիմա։ Օ, սի՜րտ իմ, դու լուռ ես ու երգդ տխո՜ւր է. Բոլո՜ր իմ հույսերը ջարդել ես հիմա։ Գարնա՛ն պես, ծաղկանց պես անցել է քո հուրը, Ու հովը թաղում է վարդերս հիմա… Եղիշե Չարենց