Հէնց խոնարհես աչքերդ ցած, Լայն դաշտի մէջ, առջեւդ յանկարծ Մառախուղից իր խաչի հետ Կը բարձրանայ մի սուր գմբեթ, Որ կը խօսի մարդու հոգուն՝ «Խաղաղութիւն ամենեցուն» Էնտեղ էն հին դարերից վեր Երկնաքարոզ յուժկու ձայներ, Սահակ Պարթեւ, Ներսէս Մեծին Խաղաղութիւն քարոզեցին: Էնտեղ լցուած ահեղ հոգով, Աստուածային իր տեսիլքով «Էջ Միածինն ի Հօրէ», Որ Հայաստան լուսաւորէ: Ու լոյսն առան ծաւալեցին Լուսաւորիչն ու Մեծ Տրդատ, Ու տակաւին այնտեղ կեցած Կը սաւառնին հոգիացած: Հովհաննես Թումանյան
zoom_in