ԽԱՂԱՂ ՕՐ ՔԵԶ ՀՈՂ ՀԱՅՐԵՆ Ս.Կապուտիկյան ՀՈՂ ՀԱՅՐԵՆԻ Ուղեկիցս ծերունի էր մի բարեդէմ. Կողքին երկու թոռներն էին թուխ ու սիրուն. Երբ իմացաւ հայ եմ՝ դէմքի բարին արդէն Դարձաւ մի տաք երջանկութիւն’ Այնուհետեւ Մոսկւայից մինչ Երեւան Նա խօսում էր, ապա լսում, լսում սիրով՝ Շաբաթներով ջրի կարօտ մարդու նման Հայերենը ըմբոշխնելով: Ոսկերիչ էր’ Ադանացի’ Ալիքները նրան Փարիզ էին նետել’ Ապրում է լա’ւ’ Ոսկերիչի ոսկի՜ ձեռքեր, Ուր էլ լինեն՝ չեն ծանգոտի’ Բայց ի՞նչ օգուտ,— ծերը նայում է թոռներին,
zoom_in