Սե՛ր իմ, կա՞ս դու, կա՞ս կյանքում, Թե՞ ե՛ս եմ քո գոյությանը մարմին տվել ակամա, Որպեսզի իմ մենակությունը լցնեմ։ Դիցուհի չե՞ս դու արդյոք, Նման նրանց, ում հույները ստեղծեցին, որ գեթ նվազ ձանձրանան։ Բայց ես պաշտում եմ քեզ, չքնա՜ղ դիցուհիս, Եթե նույնիսկ դու իմ ցնորքն ես իրոք....