Ալբեր Սամեն Կան անսովոր իրիկուններ,երբծաղիկերն ունեն հոգի Երբ զղջումն է տարուբերվում մթնոլորտի մեջ տենդային Երբ մմի ծանըր ու համրաշաժ ալիքի հետ հառաչանքի Գաղտուկ սիրտն իսկ ելնում է վեր,որ մահանա շրջթունքներին Կան անսովոր իրիկուններ,երբ ծաղիկներն ունեն հոգի Եվ ես նման իրիկուններ գնում եմ գիրգ,ինչպես միկին Կան լուսավոր առավոտներ վարդամատն ուվարդագես Երբ որ հոգին ժայռերի մեջ երգող ջրի խայտանքն ունի Երբ զատկական զանգերով լի մի երկինք է սիրտը կարծես Եվերբ մարմինն էանբասիր ու միտքն՝առանց զղջման թույն
zoom_in