Ծերության ցավից արծիվը բարի Ծանր տնքում էր հենված մի քարի Գլխավերևում մի ճանճ տզտզան Քմծիծաղ տվեց ու դիմեց նրան Հեյ գիտի արծիվ ինչ օրի հասար Փառքտ եղել է հողին հավասար ես հիմա Քեզնից բարձր եմ թռչում, իսկ դու հազիվ հազ քարեց ես կառչում Արծիվը գլուխը վեր բարձրացրեց Ու ճանճին էսպես պատասխան տվեց Իսկական փառքը բարձրության մեջ չէ Վեր լինես թէ վար անունի մեջ է Թև ինձանից շատ էս բարձրացել անունտ դարձյալ ճանճ է մնացել Նույն ճանճն ես թշֆառ ու ողորմելի Ես ներքևում եմ արծիվ եմ էլի
zoom_in