Վահան Տերյան։ ԱՐԵՎԱԾԱԳ Ես կանգնած եմ վայրի ժայռի կատարին, Բա՜րձր, բա՜րձր,— հեռաւոր ու մենաւոր. Այնտեղ, ցածում, դեռ նիրհում են դաշտ ու ձոր, Դեռ խաւար է այնտեղ՝ դաժան ու լռին։ Սակայն շուտով կատարներից հեռանիստ Արևն այնտեղ հուր կը թափէ և ոսկի, Եւ կը ցնծան դաշտերը՝ լուռ ու հանգիստ, Երկիրն անհուն կարօտ կեանքի և խօսքի։ Եւ դու կ՛երգես, զարթնած աշխարհ, իմ առաջ, Կ՛արձագանքես իմ ողջոյնին սիրառատ, Կը լսեմ ես դարձեալ աղմուկ ու շառաչ, Ու կը սիրեմ հեքիաթային առօրեադ։