Է. Հեմինգուեյ

Այնպես եմ ուզում գարուն նկարել….. "...Եվ ահա եկավ գարունը, չէ որ նա միշտ էլ ի վերջո գալիս է,քանզի սպասված է... " Գարունը սկսվեց ավետաբեր գարնանային օվսաննաներով.... Թող գարունները ՀԱՅԱՍՏԱՆԻՍ գան ու էլ չգնան... Գարնան արևի ջերմությունն ուրիշ է… Սիրե՛նք գարունը,որ սիրվենք ...

-Բարև,Գարու՜ն: Դու այս ցուրտ աշխարհի տաք ու փափուկ շունչն ես,գարուն:Դու ներխուժիր ձմռան ցրտից սառած մեր հոգիների դատարկ անկյունները... լցրու այդ դատարկությունը քո ջերմությամբ: ԳԱՐՈՒՆ՝սիրով լեցուն Կյանքի աղբյուր... ուզածս գարնան հանդեպ սերս պատմելը չէ,այլ ուզում եմ ասե՛լ.... Գարուն, ինձ էլ կյանք տուր, Որ ապրեմ նորից, Որ սիրեմ նորից…..՚՚՚Ողջո՜ւյն գարուն...՚՚՚

Վերջապեեեսսսսս Գարունը եկավ վարդի շաղով,բլբուլի անուշ խաղով… Վերջ ձմռանը...այսօր գարնան առաջին օրն է: Չնայած այս պահին՝առավոտ լուսո եղանակը մռայլ է, բայց ես ԲԱՐԻ ԼՈՒՅՍ մաղթելով Հայոց Աշխարհին, շնորհավորում եմ ամենքիս գարնան ավետաբեր լուսաբացը: Գարուն՝ նոր կյանքի, նոր զարթոնքի սկիզբ: Գարուն, որը գալուստը ազդարարում է նոր ու նորացվածի սկիզբ: Ինչևէ գարու՜նն արդեն եկավ…...ու շուտով հանելով իր վրձինը կսկսի գունավորել աստվածապարգեւ երկիրն իր բազմերանգ ներկապնակով.…

Հայացք առ երկինք Երկնային լազուրին նայելով՝ ուժ ստացած ես զորանում եմ... Կապույտով՝ հոգեպես խաղաղվում, արևով՝ ջերմանում, աստղերով՝ երազանքի գիրկն ընկնում, լուսնի հետ՝ խորհում ու զրույցի բռնվում: Իսկ ահա Աստծո շնորհիվ բարեխոսական խնդրաք-աղոթքի բռնվում նրանց հետ, ովքեր արդեն երկնքում են... Մեծ ուժ ու հզոր էներգետիկա կա անծայրածիր երկնքում... ... Կյանքը - երգի, երկնքի՛ պես անհո՛ւն, անհո՛ւն, - Կյանքը - կորած աստղերի՛ պես հազարանուն: Կյանքը - կրակ ճահիճներում` կա ու չկա, -

ԽԵՆԹԻ ՊԵՍ ՔԱՋ ԷՐ… Փետրվարի 25-ին ծնվել է Սասունի ԱՐԾԻՎԸ՝ Զորավար Անդրանիկը: .. ֆիդայապետ (հայդուկապետ)Անդրանիկ Թորոսի Օզանյան կամ Զորավար Անդրանիկ, Անդրանիկ ... Զորավար Անդրանիկ. պետք էր ցույց տալ, որ հայը կարող է զենք վերցնել... Զորավար Անդրանիկի կոչից «...Հա՛յ ժողովուրդ, եթե հավաքական կերպով չպատասխանես այս կոչիս, եթե չգիտակցես այն մահվան սև երազին, որ կը սավառնի մեր բովանդակ հայ ժողովըրդին վրա, եթե դուն հասկացությունը չունենաս ստեղծված ծանր րոպեին, ետ առ ինձմե հորս անունը,

ՀԻՇՈՒ՞Մ ԵՔ.... Երան՛ի վերադառնար մանկությո՛ւնն իմ ոսկեծամ... Շատ շատերիս մոտ ամենաջերմ հուշեր արթնացնող այս պատկերները ինձ ստիպեցին հիշողության թեւվերին կառչած հետընթաց սավառնել դեպի անհոգ ,խինդ ու ուրախությամբ լեցուն մանկությանս լուսավոր աշխարհը: Մանկություն…մեր կյանքի այն միակ ժամանակաշրջանը, որը հիշելիս բոլորիս դեմքին ժպիտ է հայտնվում: Մանկությունը մի թռչուն է,որը սրտից բխող զգայական թելով կապում է մեր միտքը սնուցող հուզաշխարհը այն արտաքին միջավայրի հետ,որի գրկում հասակ առանք...

Դաստիարակելու համար ոչ թե երկար ժամանակ է հարկավոր , այլ կարճ ժամանակի խելացի օգտագործում ... (Ղազարոս Աղայան)