Ծերացած վանքի՝խունացած պատերին,Սևը՝ դարերի աղոթքն է դա՜րս-դա՜րս, Որ լույսի նման պոկվել է հոգուց, Խնկահոտվել է,մոմի պես վառվել, Մրմունջ դառնալով՝ մերանվել քարին, Հոգի՛ է տվել անշունչ խաչքարին ՈՒ ամուր պահել՝հավատը Վերին...Ապաստարա՛ն են ծառայել մարդուն, Ոչ միայն մարմնի,այլ նաև՝ հոգու, Սրբերը լու՛յսն են տարածել բարու,Ու ազգս փրկել կործանումներից։Տե՜ր,երբ ոտքերս՝ հոգսերից կքած,Ինձ՝ տնից հանում, Քո տուն են բերում, Կամարներիդ տակ՝Հոգիս երկինքվում ու վեր ելնում.Տե՜ր, փոքրությունս այդ ժամ եմ զգում
