Կուզեի նստել մի քարի վրա Եվ անվերջ նայել իմ Արարատին, Հարբել հայրենի միրաժով նրա Եվ հավերժ նայել իմ Արարատին: Աղբյուրների պես աղջիկները գան, Ես ծարավ սրտով չնայեմ նրանց, Տուն կանչե մորս ձայնը իրիկվան՝ Չպոկեմ սարից աչքս կարոտած: Եվ նստած լռին այդ քարի վրա՝ Անդադար նայեմ իմ Արարատին, Մինչ շիրիմ դառնա քարն էլ ինձ վրա Եվ մամռած նայեմ իմ Արարատին: ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ՇԻՐԱԶ