Եղիշե Չարենց «Անքուն Գիշերին» Քնել չի լինում Հիմա, երբ այնպես ուզում եմ քնել, Ամե՛ն, ամե՛ն ինչ մտքիցս հանել: Հայացքներս՝ անփակ՝ թափառում են լուռ Ու միտքս, տարտամ, դեգերում է մութ Դաշտերում տխուր: Մթության գրկում լալիս է դողդոջ Լույսը լապտերիս՝ մեռնող աղջկա Հոգեվարքի պես… Մեկը բախում է դռներն անցածի — Ու հիշում եմ քեզ: Մոռացված երգի նվագի նման Դողում է հոգիս լույս մատների տակ — Եվ ահա մեկ-մեկ շարվում են իմ դեմ Պատկերներ, դեմքեր, որ կորել էին Առանց հիշատակ: