Խավար է, գիշեր է Խավար է, գիշեր է։ Մթում սպասում եմ։ Սենյակս անլույս է ու լուռ է գիշերը։ Գիշերը մթի մեջ հոսում ու խոսում է. Կասկածը ու ահը իմ սիրտը մաշել են։ Լռել եմ։ Լսում եմ։ Անծա՜յր է գիշերը։ Իսկ մութը մանվում է, մանվում է, մանվում է։ Իսկ սիրտս բոլո՜ր այն ահերը հիշել է. Ահով ու մահով, ախ, լցվել է իմ տունը։ Պոկում են ծերպերը։ Մթում քրթմնջում են։ Անտես փսփսում են — ու սիրտս լսում է։ Գաղտնիք է ու ահ է ամեն մի հնչյունը— Մահո՜ւ պես դժվար է անլույս սպասումը... Ե. Չարենց