ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ ԲԼՈԿ Արիության, փառքի ու սխրանքի մասին Ես մոռանում էի այս դառնագին հողում, Երբ սեղանիս վրա` շրջանակից իր հին Քո չքնաղ դեմքն էր ինձ մտերմորեն շողում: Սակայն ժամը հասավ, դու հեռացար տանից Ու նետեցի մութին ես մատանին մեր թանկ, Դու ուրիշին տվիր քո բախտն ու սերն անբիծ, Ու մոռացա ես քո դեմքը կախարդական: Օրերն էին թռչում անիծյալ պարս դառած, Կիրքն ու գինին էին ինձ ծվատում անքուն, Ու հիշեցի ես քեզ գրակալի առաջ, Ու կանչեցի ես քեզ որպես պատանություն: