Գիյոմ Ապոլիներ Սերը մեռավ թևերիդ մեջ… Ձեր հանդիպումն հիշո՞ւմ ես դու, Ինչպես ինքն է հիշում անվերջ: Սերը մեռա՜վ: Հարություն տուր: Մի գարուն էլ եղավ անցյալ… Թողե՞ց նա քեզ քնքշանքի հուշ: – Մնաս բարով, գարո՛ւն: Դարձյալ Կգաս դու մեզ նույնքա՜ն քնքուշ: