Մինասը նկարչական աշխարհում երևույթ էր....Ջաջուռի բնաշխարհը Մինաս Ավետիսյանի հոգու մեջ էր....Երբ ես գալիս եմ գյուղ, տեսնում եմ կավե տնակների շեմին նստած են կանայք՝գլուխն ափերի մեջ առած,իմ առջեւ բացվում է ամբողջ աշխարհը:ՄԻՆԱՍ ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ Պատերազմի տարիներին մենք երեխաներով երեկոները նստում էինք քարե ցանկապատերին և սպասում էինք դաշտից մեր ծնողների վերադարձին: Կեսօրին կիզիչ արևից քարերը տաքանում էին... Լենինգրադում ես երազի պես էի հիշում այդ տաքությունը: Այդ է պատճառը, որ և՛ մեր տունը, և՛ քարերը,