Արվեստ...
5 читателей, 23 поста

Реклама | Разместить рекламу
Սալվադոր Դալիի նամակը՝ Գարսիա Լորկային:
«1931թ.
Այլեւս երբեք չկրկնես այն միտքը, որ իմ երեւակայությունն ավելի ուժեղ է, քան Պիկասոյինը: Ես անհամբեր սպասում եմ քո նամակներին, քո յուրաքնաչյուր նամակ մի նոր ներշնչանք է ինձ համար: Ամեն մի տող դառնում է նոր ֆիլմի գաղափար եւ նոր նկարի հիմք: Ընդունիր բարեւներ իմ սիրելիից, ով այս պահին կողքիս է: Մենք չենք համբերում, թե երբ ենք հանդիպելու քեզ, մեր մուսա՛:
«Հուլիս, 6-րդ նամակ
Ամբողջ օրը սարսափելի շոգ է:

Սիրոյ տունը
Իմ փոշեպատ ճամբաներուս դէմ խաւար՝
Քու սէրդ յանկարծ կանչը եղաւ ինձ համար
Պատուհանի մը պլպլուն ճրագին:
Արիւնլըւայ ոտքերն իմ խոնջ կանգ առին
Գիշերուան մէջ, քու անծանօթ սեմին դէմ,
Եւ ճռնչեց սիրոյ դարպասը վսեմ:
Տարիներու իմ տոչորուն պապակին
Տուիր գինին անմահական սեղանիդ,
Տուիր դէմքիս՝ նոր արշալոյս ու նոր խինդ:
Շոյող ջերմին դէմ թոնիրիդ բոցերուն՝
Կուրծքիս ցամքած ակունքներէն բխեցան
Աղբերակներն հին յոյզերուս իմ թաքուն:

Փարիզ, 1906թ.
Կոմիտասն ուղևորվեց Փարիզ՝ աշխարհի արվեստների կենտրոն: Ինչպե՞ս կընդուներ երաժշտական հրավառություններից հղփացած քաղաքը մի անհայտ ժողովրդի անհայտ զավակի արվեստը:
Մեկը մյուսի հետևից բեմ են բարձրանում համնդանուր ճանաչում ունեցող երգիչներ, դաշնակահարներ, ջութակահարներ՝ արժանանալով բուռն ծափողջունների:
Հերթը Կոմիտասինն էր: Դահլիճը մի երկվայրկյանից ապշեց, երբ բեմ ելավ մի հոգևորական՝ սև սքեմով ու վեղարով: Ի՞նչ էր անելու նա, ինչպե՞ս պիտի դիմանար համաշխարհային աստղերի մրցակցությանը:

Սարգիս Խաչատուրյան - Հայուհիներ 1916
կտավ, յուղաներկ
«Հայոց վշտի երգիչ»: Հովհաննես Թումանյանը, Անդրանիկը և ուրիշներ այսպես են անվանել նկարիչ Սարգիս Խաչատուրյանին (ծնվել է Մալաթիայում: ) Նա սովորել է Կարինի Սանասարյան վարժարանում, Հռոմի գեղարվեստի ինստիտուտում (1908 - 1911) և Փարիզի դեկորատիվ արվեստների դպրոցում (1912 - 1914)։ 1915 թվականի Մեծ եղեռնի արհավիրքներից փրկվելով՝ անցել է Անդրկովկաս, ականատես է եղել մայր ժողովրդի ողբերգությանը, որը դարձել է նրա ստեղծագործության հիմնական թեման

«Մինաս, ես քեզնից մեծ եմ հիսուն տարով։ Ափսոս, ինձ քիչ ժամանակ է մնացել»․ Մարտիրոս Սարյան․
Մինաս, ես քեզնից մեծ եմ հիսուն տարով։ Ափսոս, ինձ քիչ ժամանակ է մնացել։ Ո՞ւր էիր, մի քիչ շուտ գայիր։ Չմոռանաս, արվեստը պայքար է սիրում։ Հիմա ես արդեն մենակ չեմ։ Դու էլ մենակ չես։ Ուրեմն, շարունակել խիզախել։ Ես հավատում եմ քո այդ լավ ձեռքին։ Մարտիրոս Սարյան
Մինասի խառնվածքը ուժեղ է, վառ... Լինելով սիմֆոնիկ շնչի արվեստագետ, նա թատրոն ներխուժեց լայն ու խորը մտքերով։

«Մինաս, ես քեզնից մեծ եմ հիսուն տարով։ Ափսոս, ինձ քիչ ժամանակ է մնացել»․ Մարտիրոս Սարյան․
Մինաս, ես քեզնից մեծ եմ հիսուն տարով։ Ափսոս, ինձ քիչ ժամանակ է մնացել։ Ո՞ւր էիր, մի քիչ շուտ գայիր։ Չմոռանաս, արվեստը պայքար է սիրում։ Հիմա ես արդեն մենակ չեմ։ Դու էլ մենակ չես։ Ուրեմն, շարունակել խիզախել։ Ես հավատում եմ քո այդ լավ ձեռքին։ Մարտիրոս Սարյան
Մինասի խառնվածքը ուժեղ է, վառ... Լինելով սիմֆոնիկ շնչի արվեստագետ, նա թատրոն ներխուժեց լայն ու խորը մտքերով։

«Մինաս, ես քեզնից մեծ եմ հիսուն տարով։ Ափսոս, ինձ քիչ ժամանակ է մնացել»․ Մարտիրոս Սարյան․
Մինաս, ես քեզնից մեծ եմ հիսուն տարով։ Ափսոս, ինձ քիչ ժամանակ է մնացել։ Ո՞ւր էիր, մի քիչ շուտ գայիր։ Չմոռանաս, արվեստը պայքար է սիրում։ Հիմա ես արդեն մենակ չեմ։ Դու էլ մենակ չես։ Ուրեմն, շարունակել խիզախել։ Ես հավատում եմ քո այդ լավ ձեռքին։ Մարտիրոս Սարյան
Մինասի խառնվածքը ուժեղ է, վառ... Լինելով սիմֆոնիկ շնչի արվեստագետ, նա թատրոն ներխուժեց լայն ու խորը մտքերով։

«Մինաս, ես քեզնից մեծ եմ հիսուն տարով։ Ափսոս, ինձ քիչ ժամանակ է մնացել»․ Մարտիրոս Սարյան․
Մինաս, ես քեզնից մեծ եմ հիսուն տարով։ Ափսոս, ինձ քիչ ժամանակ է մնացել։ Ո՞ւր էիր, մի քիչ շուտ գայիր։ Չմոռանաս, արվեստը պայքար է սիրում։ Հիմա ես արդեն մենակ չեմ։ Դու էլ մենակ չես։ Ուրեմն, շարունակել խիզախել։ Ես հավատում եմ քո այդ լավ ձեռքին։ Մարտիրոս Սարյան
Մինասի խառնվածքը ուժեղ է, վառ... Լինելով սիմֆոնիկ շնչի արվեստագետ, նա թատրոն ներխուժեց լայն ու խորը մտքերով

«Մինաս, ես քեզնից մեծ եմ հիսուն տարով։ Ափսոս, ինձ քիչ ժամանակ է մնացել»․ Մարտիրոս Սարյան․
Մինաս, ես քեզնից մեծ եմ հիսուն տարով։ Ափսոս, ինձ քիչ ժամանակ է մնացել։ Ո՞ւր էիր, մի քիչ շուտ գայիր։ Չմոռանաս, արվեստը պայքար է սիրում։ Հիմա ես արդեն մենակ չեմ։ Դու էլ մենակ չես։ Ուրեմն, շարունակել խիզախել։ Ես հավատում եմ քո այդ լավ ձեռքին։ Մարտիրոս Սարյան
Մինասի խառնվածքը ուժեղ է, վառ... Լինելով սիմֆոնիկ շնչի արվեստագետ, նա թատրոն ներխուժեց լայն ու խորը մտքերով։


Реклама | Разместить рекламу
Գուստավ Կլիմտ. «Համբույր»1907 թ
Գուստավ Կլիմտ. ավստրիացի աշխարհահռչակ նկարիչ, մոդեռնիզմի վառ ներկայացուցիչներից մեկը, որի գործերը տարբերվում են և միանգամից ճանաչվում հեղինակի ձեռագրի յուրահատկությամբ և անկրկնելիությամբ: Կիլմտը պնդում էր, որ «արվեստն էրոտիկ է» և հիմնվելով այս պնդման վրա՝ գովերգում էր կնոջ մարմինը և ընդգծում էրոտիկության գեղեցկությունը:
Գուստավ Կլիմտը ծնվել է 1862 թ. Վիեննայում, Ավստրիա: Համաշխարհային գեղանկարչությունում Կլիմտի թողած ժառանգությունն անասելի մեծ է.
