Պ> Սևակ--ՍԻՐՏ ԻՄ Սի՛րտ իմ, դու նույնն ես, ինչպես որ առաջ, Երբ խենթ էի ես ու դեռ պատանի: Բայց չէ՞ որ հիմա՝ տարիքըս առած, Արդեն և՛ խոհեմ, և՛ հասուն դառած, Չեմ ուզում թեթև քամին տատանի Այն ծառը, որի հաստ բունը տեղ-տեղ Անցած ու չանցած վերքերն անհամար Կտցահարել են փայտփորի նման, Դարձրել են փչակ, ուր բուն են գտել Հիշողություններ, երազներ մեռած... Մինչդեռ դու, սի՛րտ իմ, ինչպես և առաջ Քո խենթության մեջ ինձ հետըդ առած, Տանում ես այստեղ, այնտեղ ես տանում, Օտար տների կտուրն ես հանում,