ԼՈԻՍԱՎՈՐՉԻԿԱՆԹԵՂԸ Կես գիշերին կանթեղը վառ Կախ է ընկած երկընքից Լուսավորչի կանթեղն անմար Հայոց մըթնած երկընքից: Կախ է ընկած առանց պարան Արագածի կատարին Ու սեղանից հըսկայական Լույս է տալիս աշխարհին Լույս է տալիս երկա՜ր դարեր Ու վառվում են միշտ անշեջ Սուրբի մաքուր արցունքները Յուղի տեղակ նըրա մեջ Ոչ մարդկային ձեռ կըհասնի Էն ահավոր բարձունքին, Եվ ոչ քամին կըհանգցընի Վիշապ-քամին ահագին Երբ պատում է մութ խավարը Չընաշխարհիկ մեր երկրին Երբ տիրում է ահն ու վախը Թույլ,կասկածոտ սըրտերին

ԼՈԻՍԱՎՈՐՉԻԿԱՆԹԵՂԸ Կես գիշերին կանթեղը վառ Կախ է ընկած երկընքից Լուսավորչի կանթեղն անմար Հայոց մըթնած երկընքից: Կախ է ընկած առանց պարան Արագածի կատարին Ու սեղանից հըսկայական Լույս է տալիս աշխարհին Լույս է տալիս երկա՜ր դարեր Ու վառվում են միշտ անշեջ Սուրբի մաքուր արցունքները Յուղի տեղակ նըրա մեջ Ոչ մարդկային ձեռ կըհասնի Էն ահավոր բարձունքին, Եվ ոչ քամին կըհանգցընի Վիշապ-քամին ահագին Երբ պատում է մութ խավարը Չընաշխարհիկ մեր երկրին Երբ տիրում է ահն ու վախը Թույլ,կասկածոտ սըրտերին