Մենակություն բառից դողդողում է օդը իմ սենյակի Ու ես հասկանում եմ Որ աչքերն են մարդու ամենաթաց տեղը … Երբ աչքերն են սառում Ասում են,թե՝այ-այ մարդ Է գալու Դա եթե սուտ չէ Ապա բարություն Է Որ ծնվել Է միայն խեղճությունից Իմոնք Էլ են սառում Սակայն դու չես գալու Դու չես կարող Գիտեմ Եվ օդը սենյակիս Պիտի շարունակի մենակություն բառից անվերջ դողալ Հարուցելով իմ մեջ այն միտքը հին Թե վիհերը գուցե նրա համար են լոկ Որ մարդ ներքև նետվի Իսկ թե վիհերն իրոք նրա համար են լոկ Որ մարդ ներքև նետվի
zoom_in