Ամեն առավոտ հուշերս նորից Ինձ տանում են այն զմրուխտե հեռուն Ուր իմ մանկության ոտնատեղերից Անձրևաջուր է խմում եղջերուն Ինձ այն ծաղկաբույր լեռներն են տանում Այն բարձունքներն են ինձ տանում կրկին Ուր մարդն ամպերին վերից է նայում Վերից է նայում արծվի ճախրանքին Եվ այն տնակն են տանում ինձ դարձյալ Որոտանի մոր,բարդու շվաքում Որտեղ հանգչում է մի համեստ անցյալ Եվ մի փառավոր գալիք է ծաղկում Այն նվիրական տնակն են տանում Որ հետո այսքան,այսքան մեծացավ Ինձ համար աշխարհ դարձավ աշխարհում
zoom_in