Երբեմն-երբեմն գլուխս բարձրացնում էի վերարկուի տակից եւ Մոնթեին նայում: Մարտունու հրամանատարը խրամատում էր: Անձրեւի շիթերը դեմքի վրայով հոսում էին շորերի վրա: Կայծակի լույսից շրջակայքն լուսավորվում էր ,կարողանում էի տեսնել Մոնթեի անձրեւահար դեմքը,որ այդ պահին երկաթի գույն ուներmերբեք չեմ մոռանա նրա չափազանց մտահոգ դեմքի այդ պատկերը: Ամբողջ շրջանի հրամանատարը գիշերները խրամատներում էր անցկացնում:Ցերեկը գնում էր շտաբ,երեկոյան ժողովներ էին լինում,եւ հետո ամբողջ գիշերը խրամատներում էր անցկացնում:
zoom_in