Երբ Րաֆֆին դասավանդում էր Արամյան դպրոցում, երբեմն-երբեմն քաշում էր աշակերտների մազերը: Մի օր աշակերտները խուզում են գլուխները և ուրախ, երջանիկ սպասում են ուսուցչին: Րաֆֆին ներս է մտնում և նկատելով այդ խորամանկ խաղը, քմծիծաղ է տալիս, ապա մեկին կանչում դաս պատասխանելու: Աշակերտը կմկմում է, տեղ-տեղ սխալվում: Վիպասանը քաշում է ականջից և ասում. – Դե հիմա էլ գնացեք ականջներդ խուզեք: