Հոգուս վրա տխրություն է հաճախ թառում, Երբ թաց աշնան չոր խաշամն է ծածկում առուն, Չոր խոտի հետ երբ այրվում է թուփը կանաչ, Երբ մենք՝ հիմար տղամարդիկ, չենք նկատում ազնիվ կանանց, Ու երբ գուսան-չալ կաքավն է ընկնում վանդակ, Իսկ երգ ատող, Նվագ հատող Մարդը դառնում... մեկենասի ձուլված քանդակ... Ես, սրտիս տեղ, իմ կրծքի տակ Տխուրաչյա մի կաքավ եմ հաճախ զգում... Պ. Սևակ
zoom_in