Զորավարին՝ մեծ Անդրանիկին Քո օրորանն այն է,ուր որ Հողմերից է լսում օրոր Արծվաձագն իր քարափին, Ուր ձյուների թագն է արփին։ Ուր վիշապ է մութն՝ անդնդում։ Ուր որ մահիկն է զարզանդում։ Ուր կուրծք տված ամպ ու շանթին, Լճակներ կան գագաթներին, Որ քո հայոց հարսների պես Ամպի քողից նայում են քեզ։ Ուր գետերից հրեղեն ձին Ծառս է լինում լուսաբացին Ուր ժայռերից վարդ է կաթում Բայց ուր կայծակն է թրատում Կաղնիները լեռան վրա, Ուր անտառն է լեռան զրահ Ուր մանուկդ մութ անտառում Վագրի բերան էր պատռում